کاشف و نظریه‌پردازی که با تحقیقاتش درباره ذره‌ای ناشناخته در جهان فیزیک توانست نوبل فیزیک سال ۲۰۱۳ را از آن خود سازد،‌ معتقد است اگر تحقیقات آن زمانش را در دوران کنونی انجام می‌داد، بوزون هیگز هرگز کشف نمی‌شد.

براساس گزارش گاردین، پیتر هیگز کاشف بوزون هیگز و برنده نوبل فیزیک 2013 می‌گوید در سال 1964 زمانی که درحال مطالعه روی فرضیه‌اش بوده‌است،‌هیچکس کارش را جدی نمی‌گرفته و هیچکس دوست نداشته با او همکاری کند. اما اکنون پس از گذشت 50 سال کسی در جهان نیست که نام بوزون هیگز را نشنیده باشد، ذره‌ای که گفته می‌شود آخرین قطعه از پازل علم فیزیک است، ذره‌ای که وجودش سال گذشته در برخورد‌دهنده بزرگ هادرون به اثبات رسید.

مطمئنا مطالعات هیگز در آن دوران تحقیقی ارزشمند به شمار نمی‌رفت که قرار باشد براساس آن آزمایشگاه عظیمی مانند برخورد‌دهنده بزرگ هادرون در سرن بنا شود، پروژه‌ای که برای اثبات نظریه هیگز بنا شد و کمی بعد توجه هزاران نفر از نوابغ فیزیک و مهندسی جهان را به خود جلب کرد.

بحث برسر اهمیت سرمایه‌گذاری روی تحقیقات پایه علمی مشابه آنچه در برخورد‌دهنده بزرگ صورت می‌گیرد، و ارزش طولانی‌مدتی که برای رشد اقتصادی و شکوفایی دارد، با روندی فرسایشی همچنان ادامه دارد. برای مثال بسیاری از فیزیکدانان از تکرار این موضوع که وب در سرن متولد شده‌است خسته شده‌اند. اما قطعا هیچکس به حال پولی که در آن سال‌ها صرف پرداخت حقوق هیگز در دانشگاه ادینبرگ شده‌است،‌افسوس نخواهد خورد.

اما حقیقت اینجاست که دریافت بودجه برای انجام تحقیقاتی که هیگز  50 سال پیش انجام داد در فضای مملو از سرمایه‌داران محتاط و سودجوی بریتانیای امروزی بسیار بعید به نظر می‌رسد، زیرا وی محققی بی‌پشتیبان بود که به تنهایی روی بخشی غیررایج از فیزیک تئوری تحقیق می‌کرد. در صورتی که هیگز قصد داشت این تحقیقات را در دوره کنونی انجام دهد، از آنجایی که درباره اهمیت سرمایه‌گذاری روی تحقیقات پایه‌ای که در صنعت و جامعه اثری آشکار و آنی دارند بسیار قلم‌فرسایی می شود، با مشکلات و موانع بسیاری مواجه می‌شد.

شاید تصور شود برای فردی مانند هیگز چاپ تنها یک یا دومقاله تحقیقاتی در سطح نوبل کافی باشد،‌ اما در فضای "چاپ‌کن یا نابود‌شو" امروزی که در جوامع علمی حاکم است، این تعداد مقاله از هیچ اثرگذاری برخوردار نخواهد بود.

کارایی و توانایی محققان در دانشگاه‌های بریتانیا درحال حاضر براساس کیفیت چهار مقاله منتشر شده در نشریات معتبر علمی ارزیابی می‌شود. این عمل بسیار وقت‌گیر هر پنج یا 6 سال یکبار با هدف پاسخگویی درباره سرمایه‌گذاری‌های عمومی در بخش تحقیقات انجام می‌گیرد؛ سیستم ارزیابی که محققان عصر حاضر را از انجام تحقیقات متفکرانه پایه در علوم مختلف دلسرد ساخته‌است.